მხატვარ-დიზაინერ მანანა არაბულთან საუბარი თავისუფალ ცურვას ჰგავს, ამბების თხრობისას ემოციებს უფრო მიჰყვება, ვიდრე ქრონოლოგიას. ეს  გაბნევს, თუმცა წამითაც არ გტოვებს განცდა, რომ საკუთარ საქმეზე შეყვარებულ პროფესიონალს ესაუბრები.  

ამაში დარწმუნდა თიბისი ბიზნესდაჯილდოების ჟიურიც და 2025 წლის საუკეთესო ფრილანსერის ჯილდოც მას მიაკუთვნა. 

„ენერგია არც აქამდე მაკლდა, მაგრამ ამ მოულოდნელი გამარჯვების შემდეგ კიდევ უფრო  ენერგიული და კონცენტრირებული გავხდი. პასუხისმგებლობაც გამეზარდა. თიბისი ჩემთვის კულტურული პლატფორმაცაა, რომელიც ამ სფეროს წლებია ეხმარება და მაღალი ხარისხის პროექტებს ქმნის. ჩემი კოზირიც, ვფიქრობ, ხარისხია. ჯილდომ მომანდომა ხალხს ვაჩვენო რა მაქვს გაკეთებული“,- ამბობს მანანა არაბული.

გაკეთებულიც ბევრი აქვს და მოსაყოლიც. თბილისში სამხატვრო აკადემიის დასრულების შემდეგ არ დარჩენილა სფერო, სადაც საკუთარი ძალები არ  მოსინჯა. ( თან წარმატებულად): კერამიკაზე, მხატვარ დიზაინერად, კინემატოგრაფიაშიც კი იმუშავა,  თან ოთარ იოსელიანის ფილმზე „შანტრაპა“. 

წლების წინ დააფუძნა დიზაინ-სტუდია და მაღაზია Black dog. სპეცპროექტით “Typography rebirth“ შეძლო მოეძიებინა მე-19  და მეოცე საუკუნის ქართული ფონტები და ფაქტობრივად ახალი სიცოცხლე აჩუქა.  თუმცა, ერთ-ერთი გამორჩეული პროექტი, რომელიც ყველა თაობის ადამიანმა შეიყვარა „ფაბრიკის“ Fabrika-ს კორპორატიული იდენტობაა.

„6 ხელი მაქვს, შამანობა შემიძლია“- ხუმრობს თავადაც. „ვფიქრობ, ჩემს სტილს გამორჩეულს ის ხდის, რომ პროფესიით ხელოვანი ვარ“.

ბოლო 10 წელია სრულად ფრილანსინგზე გადაერთო. მანანასთვის შემოქმედებითი თავისუფლება უმნიშვნელოვანესია, ურჩევნია კომპანიამ იცოდეს მისი გამოცდილება, ენდობოდეს გემოვნებას. ამ პროცესს თანაბრად აქვს თავისი დადებითი  მხარე და გამოწვევებიც.

„როდესაც ფრილანსერი ხარ შემოქმედების არეალი უფრო  ფართო გაქვს. არ ხარ ვინმეზე მიბმული და არ ასრულებ მუდმივად ერთი დამკვეთის სურვილებს. თუმცა, მუდმივად მუშაობა გიწევს, მოდუნების დრო და საშუალებაც არ გაქვს, ამიტომ ჯარისკაცივით  მუდმივი მობილიზება გიწევს“,- ამბობს მანანა. 

დამკვეთთან ურთიერთობისას მთავარი ნდობაა, უარს ამბობს  თანამშრომლობაზე თუ კონტენტი არ აინტერესებს. პირდაპირია და პრინციპული. ამბავს იხსენებს წარსულიდან, როგორ  არ უყვარდა „დეკორატიულობა“, გულს უსმენდა, ვიდრე გონებას და შედეგზე მეტად მუშაობის პროცესი იზიდავდა.

„წინსვლა და სიცოცხლე მხოლოდ მოძრაობაშია. ბუნებრივია, ამ გზაზე შეცდომებიც მოსულა, ის გამოცდილებას და  მეტ კვალიფიკაციას გაძლევს. იგივეს ვურჩევდი ახალ თაობას, ინტერნეტის ხანაა, ბევრად მეტის სწავლა შეიძლება“.